Yine de Clarence Seedorf harika bir arkadaştı. O ve eşi Noel arifesinde en yakınları için akşam yemeği hazırladılar ve beni de davet ettiler. Vay canına, Clarence kardeşin harika bir kalite seviyesi var. Evindeki Noel resepsiyonunu hayal edin. Görmeniz gereken bir zarafet. Her şey çok güzel ve lezzetliydi ama doğrusunu söylemek gerekirse ben Rio de Janeiro'da olmak istiyordum.
Onlarla fazla vakit bile geçiremedim. Özür diledim, hızlıca vedalaştım ve daireme geri döndüm. Evi aradım. “Merhaba anne. Mutlu Noeller,” dedim. “Oğlum! Seni özledim. Mutlu Noeller. Herkes burada, bir tek sen eksiksin,” diye cevap verdi.
Arka plandaki kahkahaları duyabiliyordunuz. Teyzelerimin bekar oldukları zamanları hatırlamak için çaldıkları davulların gürültülü sesi. Ne? Oradakiler bugün bile balodaymış gibi dans ediyorlar. Annem de aynı şekilde. Sadece telefondaki sesi dinleyerek bile önümdeki sahneyi görebiliyordum. Kahretsin, hemen ağlamaya başladım.
“İyi misin oğlum?” diye sordu annem. “Evet, evet. Bir arkadaşımın evinden yeni geldim” dedim. “Yemek yedin mi peki? Annem hala masayı hazırlıyor” dedi. “Bugün hamur işleri bile olacak.” Kahretsin, bu çok alçakçaydı. Büyükannemin böreği dünyanın en iyisidir. Çok ağladım.
Yorumları okumak veya yazmak için üye girişi yapmanız gerekmektedir.