Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. “Tamam anne. Keyfini çıkar o zaman. Güzel bir akşam yemeği ye. Merak etme, burada her şey yolunda.”
Yıkılmıştım. Bir şişe votka kaptım. Abartmıyorum, kardeşim. Hepsini tek başıma içtim. Bütün damarlarımı votkayla doldurdum. Bütün gece ağladım. Çok içtiğim ve ağladığım için kanepede sızdım. Ama hepsi bu kadardı, değil mi dostum? Ne yapabilirdim ki? Milano'da olmamın bir sebebi vardı. Hayatım boyunca hayalini kurduğum şey buydu. Tanrı bana Avrupa'da bir futbolcu olma fırsatı vermişti. Rabbim ve O'nun benim için yaptıkları sayesinde ailemin hayatı çok gelişti. Ailem de çok şey yaptı. Olanlar ve olacaklarla kıyaslandığında bu, ödemem gereken küçük bir bedeldi. Bunu kafamda netleştirmiştim. Ama bu beni üzgün olmaktan alıkoymadı.
Yorumları okumak veya yazmak için üye girişi yapmanız gerekmektedir.