Herkes beni parçaladı.
Hoşuma gitsin ya da gitmesin, özgürlüğe ihtiyacım vardı. İtalya'da dışarı çıktığımda her zaman kameralara dikkat etmek zorunda kalmaya, ister muhabir, ister üçkağıtçı, ister dolandırıcı ya da başka bir o.... ç.... olsun, yoluma çıkan her kim olursa olsun, artık dayanamıyordum.
Benim toplumumda böyle bir şey yok. Ben buradayken dışarıdan kimse ne yaptığımı bilmez. Bu onların sorunuydu. Neden favelaya gittiğimi anlamıyorlardı. İçki ya da kadın yüzünden değildi, hele uyuşturucu yüzünden hiç değildi. Özgürlük içindi. Huzur istediğim içindi. Yaşamak istiyordum. Yeniden insan olmak istedim. Sadece birazcık. Lanet gerçek bu. Ne olmuş yani?
Yorumları okumak veya yazmak için üye girişi yapmanız gerekmektedir.