İçki içmeyi de bu sahada öğrendim. Babam deliydi dostum. Kimseyi içerken görmek istemezdi, hele çocukları hiç.
Beni ilk kez elimde bir bardakla yakaladığı zamanı hatırlıyorum. 14 yaşındaydım ve çevremizdeki herkes kutlama yapıyordu. Sonunda Ordem e Progresso sahasına projektörler yerleştirmişlerdi, bu yüzden barbekülü bir maç düzenlemişlerdi.
Çok sayıda insan vardı, Varzea'ya özgü o neşe her yeri kaplamıştı, bilirsiniz. Samba, gelip giden insanlar. O zamanlar içki içmezdim. Ama tüm çocukları işleriyle ilgilenirken, gülerken gördüğümde “aaaahhhh” dedim. İmkânı yoktu. Plastik bir bardak aldım ve birayla doldurdum. İlk kez boğazımdan aşağı inen o acı, ince köpüğün özel bir tadı vardı. Önümde yeni bir “eğlence” dünyası açılmıştı. Annem partideydi ve sahneyi gördü. Sessiz kaldı, değil mi? Babam.... Lanet olsun.
Beni elimde bardakla görünce, otobüsü kaçırmayı göze alamayan birinin telaşlı adımlarıyla alanı geçti. “Dur orada,” diye bağırdı. Her zamanki gibi kısa ve kalındı. “Oh, adamım.” dedim. Teyzelerim ve annem hemen durumu fark ettiler ve durum daha da kötüleşmeden ortalığı sakinleştirmeye çalıştılar. “Yapma Mirinho, o küçük arkadaşlarıyla birlikte, çılgınca bir şey yapacak değil. Orada sadece gülüyor, eğleniyor, onu rahat bırakın, Adriano da büyüyor,” dedi annem.
Ama hiç konuşma olmadı.
Yaşlı adam çılgına döndü. Bardağı elimden kaptı ve oluğa fırlattı. “Bunu sana ben öğretmedim oğlum,” dedi.
Yorumları okumak veya yazmak için üye girişi yapmanız gerekmektedir.